“Tahó! tahó!” Sigáw niyá’y máririníg ko.
Sa áming kusína’y pahangós na tátakbo
Úpang kúnin ang pinakamatabáng báso.
Híhingî kay Nánay ng bariyáng mamíso;
At kung sakalì namáng siya áy tulóg pa,
Magháhagiláp ng baryá sa mga bulsá.
Pagbukás ng pintô, hayún ang magtatahó;
At nakangitî pa sa ákin ang súki ko—
Tatákal ng tahóng masustánsya’t maputî.
Ang arníbal áking padáragdagáng mulî;
Sa ibábaw namán ay lálagyan ng sagó
Úpang ang linamnám nitó ay makumpléto.
“Tahó! Tahó!” Sigáw na mulî ng súki ko;
At patúloy na s’ya sa kanyáng paglalakô.
Ang Súki Kong Magtatahó
